Πάλι ύπνος δε με πιάνει
μ’ έχει η σκέψη σου πεθάνει
πάλι στο άδειο σπίτι μόνος θα ξημερωθώ
Κι εσύ θέλεις να ξεχάσω
μ’ άλλο τρόπο ν’αντιδράσω
και μου λες αν δεν αλλάξω
πως θα τρελαθώ

Δεν μπορώ να το πιστέψω
ότι εσύ είσαι αυτή που πέθαινε για μένα
πόσο θέατρο να παίξω
πόσο να υποκριθώ

Πάντα μια ζωή κόντρα στη λογική
Τέλεια φυλακή όσοι μ' αγαπούσαν
Πού ήσουν εσύ τόσα χρόνια εσύ
Κι έγινα πληγή με όσα μ' ακουμπούσαν

Αχ και νά `ταν το μυαλό κομπιούτερ
απ’ τη μνήμη να σε έσβηνα
να σε ξέχναγα, να μη σε θυμόμουνα
Αχ και να υπήρχε ένα κουμπί
να το πατούσα να χανόσουνα
να μη σ’ έβρισκα ποτέ

Ηλιοβασίλεμα σχεδόν,κι εσύ να είσαι πάντα απών
Στη μοναξιά μου θα κεράσω,ένα τσιγάρο
Είναι μεσάνυχτα κι εσύ,μου'κλέψες σώμα και ψυχή
Και εγώ το τραίνο το'χω χάσει,που θα πάρω